Nomadowie Historia nomadów, koczowniczych ludów wędrownych, bierze swój początek w chwili opanowania przez człowieka trudnej sztuki hodowli zwierząt. Zmuszeni do ciągłego przemieszczania się w poszukiwaniu nowych pastwisk, zdolnych wyżywić liczne stada, nomadowie wkrótce zdominowali żyzne, porośniete bujną roślinnością stepy, rozciągające się od terenów obecnej Mongolii po nieckę karpacką. Do najbardziej znanych grup koczowniczych należeli Scytowie, Hunowie, Awarowie, Mongołowie, Turkowie, Węgrzy, Baszkirowie i Pieczyngowie. Na czele każdego plemienia stał wódz, sprawujący dozór i pieczę nad tworzącymi grupę klanami. Na klan składały się z kolei spokrewnione ze sobą, wielopokoleniowe rodziny, zamieszkujące położone koło siebie siedliska. Do najchętniej hodowanych zwierząt należały konie, bydło i owce. Najważniejszym rodzajem broni, jakim dysponowali członkowie grupy, był łuk i strzały. Przemyślne kontrukcje wykonywano z rogu, drewna i ścięgien, połączonych ze sobą za pomocą kleju - były krótsze niż tradycyjne łuki wykonane z jednego kawałka drewna, lecz jednocześnie ich zasięg i efektywność dwukrotnie przewyższała pozostałą broń tego rodzaju.